جان و جهان

جهان در امتداد نیستی خودش را به پیراهن زنی کوک می‌زند و شقیقه‌هایش را به پسِ سر او را می‌چسباند تا....دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ استو آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است...

درباره‌ی سرزمین من: در جهان درون آدمی، سرزمینی نهفته است که گاها از آن آگاه نیستند و گاهی هم آن را گم کرده‌اندتو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیده‌ست چو دو دیده را ببستی ز جهان جهان نماند مولانا ...

تو خسته‌و کوفته از این همه مسافت طی کرده کنار سماوری که در حجم انبساط هذیان‌های بخار گرفته‌اش مانده لم بدهی و من برایت از حافظ چیزی بگویم....

دیوان شمسغزل 162...

جهان بعد چهلمین تولدش هنوز دور از تصورات او به‌نظر می‌رسید....