تشویش اذهان فردی در مهلکه

روز سوم شروع کردم به نوشتمش.روز اول، جمعه 23 خرداد بود. تهران موشک خورد. دوازده روز طول کشید. شهرهای دیگری هم خوردند! توی ایران توی اسرائیل؛ می‌خوردیم، می‌زدیم، می‌خوردیم... نمی‌شه جمع بست. ما بیشتر خوردیم. ما، منظورم «مردمه» نه نظام‌های ایران یا اسرائیل. اونها باید خودشون رو جمع ببندند چون جفت‌شون هم زننده بودند هم خورنده. ما هم موندیم که تمایل یا تاثیرمون چی بود توی این زد و خورد.من جنگی می‌نوشتم.مستقل از هم، چندان به قبل یا بعد هر قسمت فکر نمی‌کردم. جنگ بود! توی هر قسمت یک روایت کامل شکل می‌گرفت، خودبسنده به نظر می‌اومد اما سرنخ هم زیاد بود واسه وصل و بسط. سرنخ همیشه هست؛ همه‌جا. چند روز قبل از آتش‌بس تصمیم به اتصال گرفتم.بسط‌شون دادم، وصل‌شون کردم، رسیدم به نقطه‌ای که می‌تونست بس باشه.امروز 12 مرداده.«اینجا تشویش اذهان فردی است در مهلکه»