چرا دیگران را به راحتی میبخشیم ولی خودمان را راحت نمیبخشیم؟!

ما معمولاً برای دیگران راحت‌تر از خودمان می‌بخشیم. شاید به این دلیل که ما به‌طور ناخودآگاه انتظار داریم که دیگران اشتباهاتشان را از سر نیت بد یا قصد آسیب به ما مرتکب نشده باشند. این بخش از مغز ماست که تمایل دارد دلایل و شرایط دیگران را در نظر بگیرد، حتی زمانی که آنها ما را ناراحت می‌کنند. ما معمولاً برای رفتارهای دیگران یا شرایطی که آن‌ها در آن قرار دارند، توجیهاتی پیدا می‌کنیم.

اما وقتی نوبت به خودمان می‌رسد، احساسات پیچیده‌تر می‌شود. ما نسبت به اشتباهات خودمان حساس‌تر هستیم و خود را بیشتر تحت فشار قرار می‌دهیم. شاید چون اعتقاد داریم که باید از خودمان انتظار بیشتری داشته باشیم، یا حتی ممکن است تصور کنیم که اشتباهاتمان نشان‌دهنده ضعف یا ناتوانی است. این فشارهای درونی باعث می‌شود که خود را سخت‌تر ببخشیم و مدام درگیر خودانتقادی شویم.

اما در واقع، بخش زیادی از این سخت‌گیری‌ها ناشی از معیارهای غیرواقعی و استانداردهای بالایی است که برای خود می‌سازیم. در حالی که برای دیگران، این امکان وجود دارد که نیت‌ها و شرایط را در نظر بگیریم و خود را در موقعیت‌شان قرار دهیم. اما وقتی خودمان را قضاوت می‌کنیم، به‌طور غالب تنها بر روی اشتباهات تمرکز می‌کنیم و فراموش می‌کنیم که ما هم انسانیم و ممکن است اشتباه کنیم.