نشست شاهنامه خوانی۱۵۱-پند دادن بوزرجمهر نوشین روان را

بپرسید تا جاودان دوست کیستز درد جدایی که خواهد گریستچنین داد پاسخ که کردار نیکنخواهد جدا بودن از یار نیکچه ماند بدو گفت جاوید چیزکه آن چیز کمی نگیرد به نیزچنین داد پاسخ که انباز مردنه کاهد نه سوزد نه ترسد ز دردچنین گفت کین جان دانا بودکه بر آرزوها توانا بودبدو گفت شاه ای خداوند مهرچه باشد به پهنا فزون از سپهرچنین گفت کان شاه بخشنده دستودیگر دل مرد یزدان‌پرستبپرسید وگفتا چه با زیب‌ترکزان برفرازد خردمند سرچنین داد پاسخ که ای پادشامده گنج هرگز بناپارساچو کردار با ناسپاسان کنیهمی خشت خشک اندر آب افگنیبدو گفت اندر چه چیزست رنجکزو کم شود مرد را آز گنجبدو داد پاسخ که ای شهریارهمیشه دلت باد چون نوبهارپرستندهٔ شاه بدخو ز رنجنخواهد تن و زندگانی و گنجبپرسید وگفتش چه دیدی شگفتکزان برتر اندازه نتوان گرفتچنین گفت با شاه بوزرجمهرکه یک سر شگفتست کار سپهریکی مرد بینیم با دستگاهکلاهش رسیده بابر سیاهکه او دست چپ را نداند ز راستز بخشش فزونی نداند نه کاستیکی گردش آسمان بلندستاره بگوید که چونست وچندفلک رهنمونش به سختی بودهمه بهر او شوربختی بودگرانتر چه دانی بدو گفت شاهچنین داد پاسخ که سنگ گناهبپرسید کز برتری کارهاز گفتارها هم ز کردارهاکدامست با ننگ و با سرزنشکه باشد ورا هر کسی بدکنشچنین داد پاسخ که زفتی ز شاهستیهیدن مردم بیگناهتوانگرکه تنگی کند درخورشدریغ آیدش پوشش و پرورشزنانی که ایشان ندارند شرمبگفتن ندارند آواز نرمهمان نیک‌مردان که تندی کنندوگر تنگ‌دستان بلندی کننددروغ آنک بی‌رنگ و زشتست وخوارچه بر نابکار و چه بر شهریاربه گیتی ز نیکی چه چیزست گفتکه هم آشکارست و هم در نهفتکزو مرد داننده جوشن کندروان را بدان چیز روشن کندچنین داد پاسخ که کوشان بدینبه گیتی نیابد جز از آفریندگر آنک دارد ز یزدان سپاسبود دانشی مرد نیکی شناسبدو گفت کسری که کرده چه بهچه ناکرده از شاه وز مرد مهچه بهتر کزو باز داریم چنگگرفته چه بهتر ز بهر درنگچه بهتر ز فرمودن وداشتنوگر مرد را خوار بگذاشتنبه پاسخ نگه داشتن گفت خشمکه از بیگناهان بخوابند چشمدگر آنک بیدار داری روانبکوشی تو در کارها تا توانفروهشته کین برگرفته امیدبتابد روان زو به کردار شیدز کار بزه چند یابی مزهبیفگن مزه دور باش از بزهسپاس ازخداوند خورشید و ماهکه رستم ز بوزرجمهر و ز شاهچو این کار دلگیرت آمد ببنز شطرنج باید که رانی سخن