شمارهٔ چهاردهم، درد و شکوه

درد و شکوه در بزرگداشت آدم‌هایی است که در نفس خود شکوه و بزرگی داشتند و این بزرگی‌اشان نمودی بیرونی نداشت. کار بزرگ می‌کردند. چندسالی که غم همه جا را گرفته بود، جنگ، محاصره، بمباران و کشته شدن زن و مرد و پیر و جوان اتفاق روزمره و عادی بود، دیدن حجلهٔ جوان هم‌محلی و مادرانی که داغ فرزندان هجده-نوزده ساله می‌دیدند دیگر چیز غریبی نبود، در همان روزها عده‌ای بودند که تمام هم و غمشان «دلجویی» بود. آنها در پی زنده نگه داشتن روان یک ملت بودند. نام چندتایی از آنها را در این قسمت آورده‌ام. حتما شما شمار بیشتری از آنها را به یاد می‌آورید. آنهایشان که رفته‌اند حتماً قرین نور و خیر و خوبی هستند و آنها که هنوز هستند، سایه‌اشان مستدام باشد.

موسیقی‌های را از محسن نامجو گذاشتم که سبب‌ساز نوشتن این قسمت شد.